Lukier trafił do nas zimą 2020 roku. 

Miał zostać ubity tylko dlatego, że jego właściciel kończył działalność agroturystyczną. Pojechaliśmy i zabraliśmy malucha do naszej stajni. Biedak był bardzo zaniedbany, od roku zamknięty w stanowisku, kowal nie widział go latami, sierść dramatyczna, dredy. 

Na szczęście kucyki to niesamowicie odporne stworzenia i przy normalnym chowie, opiece i żywieniu Lukier bardzo szybko zmienił się w zjawiskowego kuca potrafiącego przejść pod każdym ogrodzeniem.

Lukier w naszym stadku kucy posiada swój harem, ponieważ jest jedynym wałaszkiem – reszta to klacze. Towarzystwo dogadało się bez problemu i teraz wszystko robią razem 🙂

Lukier jest ulubieńcem dzieci, bo wzrostem nie grzeszy więc dzieciaki mają frajdę mogąc go czyścić.

Med trafiła do nas w roku 2022.

Dowiedzieliśmy się o niej zupełnym przypadkiem podczas jednego z eventów. Podszedł do nas pewien Pan i zapytał czy nie chcielibyśmy pomóc niewidomej kucynce, która stoi u hanldarza i czeka na wywóz do rzeźni.

Nie planowaliśmy kolejnych koni, ale pojechaliśmy na miejsce porozmawiać o klaczy. 

Niestety zostaliśmy postawieni pod ścianą – abo bierzemy już, albo na następny dzień jedzie transportem na hak. Bez chwili zastanowienia stwierdziliśmy, że ją bierzemy (choć nawet nie mieliśmy gdzie, bo wszystkie boksy pełne). Jeszcze tego samego dnia Med przyjechała do naszej stajni.

Standardowo jak to bywa z końmi z takich miejsc – zaniedbana, grzywa i ogon to był jeden wielki dred, sierść wskazująca nam na to, że klacz nie była odpowiednio karmiona. 

Trochę obawialiśmy się niewidomego konia, a bardziej tego jak poradzi sobie w stadzie, na padoku. Otóż poradziła sobie bez problemu – świetnie porusza się po pastwisku, respektuje inne konie mimo, że ich nie widzi! 

Niewidomy koń może żyć szczęśliwie, jedyne czego potrzeba to go nie skreślać z powodu niepełnosprawności…

Żyj nam Medziu jak najdłużej i ciesz nas swoją niezwykłą osobowością 🙂

Pikada to 25-letnia klacz, mieszanka folbluta z hucułem. Trafiła do nas w lipcu 2018 roku, ponieważ jej właścicielka ze względu na bardzo trudną sytuację w domu, musiała oddać wszystkie zwierzęta jakie miała pod opieką. Pikady nikt nie chciał przyjąć, przewinęła się myśl eutanazji klaczy, by tylko nie trafiła do uboju. Nie oszukujmy się – kto by przyjął starą, nieużytkową klacz na dożywocie?

Informację o niej zobaczyliśmy na profilu naszej „końskiej” znajomej. Postanowiliśmy podarować klaczy życie, bo akurat mieliśmy wolny boks, po naszej zmarłej Mirandzie. A, że mamy ogromną słabość do wszelkich zwierzęcych staruszków, nie zastanawialiśmy się długo.

Pikada jest cudowną, zrównoważoną końską staruszką, która widzi tylko na jedno oko, ponieważ drugie jest uszkodzone. Jest bezproblemowa w obsłudze i bardzo kochana 🙂